Για τον σκοπό αυτό της αντιμετώπισης των προβλημάτων, η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και άλλα κράτη έχουν λάβει σημαντικά νομοθετικά μέτρα προστασίας των ατόμων με αναπηρία. Αλλά τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τα νομοθετήματα?

Πόσο αυξημένα είναι τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά για να δεχτούμε τα άτομα με αναπηρία? Πότε επιτέλους θα αλλάξει η κοινωνική μας συνείδηση γύρω από αυτά τα καυτά κοινωνικά θέματα?

Μιλώντας πιο συγκεκριμένα για τα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα θα πρέπει να επισημάνουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στις απλές καθημερινές τους ανάγκες, στις απλές μετακινήσεις στην προσβασιμότητα στα κτήρια, στην κίνηση τους στην πόλη, στο παρκάρισμα.

Αν διαχωρίσουμε τους κινητικά αναπήρους σε περιπατητικούς και μη περιπατητικούς θα μπορέσουμε ξεχωριστά να περιγράψουμε τα προβλήματα που ο κάθε ένας από αυτούς αντιμετωπίζει.

Επίσης θα πρέπει να αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι εμπλέκονται στη ζωή του κινητικά ανάπηρου ατόμου για να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής του. Π.χ. Γονείς με παιδιά με αναπηρία.

Δεκάδες συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα και δεν τολμούν να τα εκφράσουν γιατί φοβούνται πως δεν θα εισακουστούν. Δεκάδες συμπολίτες μας δεν βγαίνουν από το σπίτι τους γιατί νιώθουν στιγματισμένοι και γιατί δεν τους δόθηκε ποτέ ψυχολογική βοήθεια για να μπορέσουν να αποδεχτούν το πρόβλημά τους και να ζήσουν με αυτό διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής.

Δεκάδες συμπολίτες θέλουν να βγούν από το σπίτι τους να κινηθούν στην πόλη μα δεν μπορούν. Η προσπελασιμότητα στις “σύγχρονες” ελληνικές πόλεις είναι μια ουτοπία ένα όνειρο.

Αυτό που για όλους εμάς τους “υγιής” είναι αυτονόητο δηλ. η μετακίνηση στην πόλη- ο περίπατος η διασκέδαση για το άτομο που αντιμετωπίζει την κινητική αναπηρία είναι αγώνας ζωής.

Πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε την ευθύνη που μας αναλογεί έτσι ώστε να οργανωθεί ο κοινωνικός ιστός στην πόλη μας και να δώσει τη δυνατότητα στους συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν προβλήματα να ζήσουν όπως πραγματικά τους αξίζει μακριά από αποκλεισμούς και περιθωριοποίηση.